Podsumowanie dobrej żony: nigdy, przenigdy nie mów nie

Jakie brudne sekrety kryje się w Twoim e-mailu? Dobra żona ma trochę zabawy w tym tygodniu z hackiem Sony w Undisclosed Recipients, wyobrażając sobie wewnętrzny chaos, który mógłby zostać rozpętany, gdyby wszyscy twoi współpracownicy wiedzieli, co o nich mówisz za ich plecami.

Czy prawnicy byliby tak lekkomyślni w zapisach pisemnych, jak tutaj przedstawiani są Diane, Alicia i Cary? (Julius, gdy mu przypomniano, że nazwał Davida Lee rasistowskim ciastem z owocami w e-mailu: to znaczy wiem, że tak jest – ale nie pamiętam, żebym to napisał.) I czy hakerzy naprawdę najpierw zaatakują firmę prawniczą, zamiast iść bezpośrednio do filmowca, który pozywa twórcę strony internetowej o otwartym kodzie źródłowym, która pomogła w piracie jego najnowszego filmu?

Być może nie, ale ogólnie rzecz biorąc – wszystko, co zostało zapisane, jest w każdej chwili podatne na ataki hakerów – jest aktualne, istotne i zabawne. I jest to związane z innymi (równie zabawnymi, równie napiętymi) częściami odcinka, w których Alicia uczy się nie odmawiać zarówno przyjaciołom, jak i wrogom.

Obawiam się, że natknęłam się na bardziej odważną, niż zamierzałam, mówi w pewnym momencie, i czy nie jest to refren w odpowiednim momencie na weekend, w którym wydano werdykt Ellen Pao? Program jest dość spójny w kwestii tego, jak ostrożnie Alicia musi kontrolować swój ton, a kiedy pozwala na to poślizgnięcie się – jak to robi w pierwszych minutach tego odcinka, pławiąc się w swoim zwycięstwie i jego ukrytej mocy – sprawy stają się chaotyczne.

W tych upojnych wczesnych minutach Alicia porzuca swoją sympatyczną fasadę ze starym przeciwnikiem Castro, obrzydliwym seksistowskim darczyńcą Redmayne i grożącym dilerem narkotyków Lemondem Bishopem, zanim pojawia się Eli, by wrzasnąć na nią o jej tonie.

Nigdy, przenigdy nie mówisz: „Nie”, mówi jej Eli, później dodając Redmayne: Mężczyźni tacy jak on nie chcą, żebyś mówiła „Nie”. Chcą, żebyś mówiła: „Słucham”.

To rada, której Alicia nienawidzi, ale w końcu ją adoptuje, pozornie na jej korzyść. Oddzwania do Redmayne'a i Castro, żeby byli mili, powtarzając jak papuga słowa Eliego, że pozostawia mi otwarte opcje. I kończy odcinek zawoalowaną, aksamitną groźbą dla swoich partnerów, gdy negocjują jej odprawę, gdy przypomniano jej, że zbyt często liczy się ton niż słowa lub ukryte intencje.